Τις προηγούμενες μέρες είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με ένα επίσης φανατικό των φακών. Κατά την ελληνική παράδοση η συζήτηση συνοδεύτηκε με καφέ ή ίσως και να έγινε το αντίθετο. Το θέμα φυσικά και ήταν οι φακοί και η συζήτηση πιθανόν να μην ενδιαφέρουσα αρκετά για αν παρατεθεί εδώ, αλλά αργότερα στον δρόμο της επιστροφής συνειδητοποίησα δύο πράγματα.
Πρώτον, το ότι εμείς οι φανατικοί είμαστε οι φορείς της νέας τεχνολογίας.
Για την σημασία της ραγδαίας εξελισσόμενης τεχνολογία των LED έχουμε γράψει αλλού, αλλά αυτό που παραλήφθηκε να σημειωθεί ήταν ότι εμείς οι Έλληνες φανατικοί των φακών, κάνουμε το χόμπι μας μέσα σε μια εμπορική αγορά που χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να δημιουργηθεί κέρδος με το μικρότερο δυνατό κόστος. Με άλλα λόγια οι μέχρι σήμερα έμποροι – και αυτό ισχύει για το σύνολο των διατιθεμένων προϊόντων, και κατά κανόνα - προσπαθούν να πουλήσουν φθηνά προϊόντα ακριβά. Ενσυνείδητα αγνοούν την ποιότητα, τις επιδόσεις και την λειτουργικότητα και προωθούν αυτό που θέλουν να θέλει ο καταναλωτής.
Όταν όμως στα πλαίσια της κουβεντούλας συνειδητοποίησα τον αριθμό των φακών που οι δύο μας δωρίσαμε ή αγοράσαμε για φίλους και γνωστούς και την ποικιλομορφία των τελικών αποδεκτών (γονείς, οδηγοί, κυνηγοί, ψαράδες, μηχανικοί κτλ.), μου έγινε φανερό πως ακριβώς λόγω της άκακης “τρέλας” μας, στην νέα τεχνολογία φωτισμού που αναπτύσσεται εκτέθηκαν άνθρωποι που δεν είχαν ελπίδα να γνωρίσουν και να επωφεληθούν από αυτή στο άμεσο μέλλον, πιασμένοι στα δίκτυα της στρεβλής ελληνικής αγοράς.
Το Δεύτερο ήταν ότι οι Φακοί ίσως να είναι μόνο η αφορμή.
Όταν ο συνάδελφος, κάπου στη συζήτηση, είπε το: “Καλά αυτός δεν είναι ο φακός που είχες χάσει?” οι λέξεις του σήμαιναν πολλά περισσότερα.
Σημαντικός καταλύτης του χόμπι μας είναι το διαδίκτυο, αυτό που πολλοί το χαρακτηρίζουν σαν απρόσωπο, ανούσιο και ότι άλλο θέλετε. Μόνο που αυτή τη φορά η λέξεις του φίλου έδειξαν ακόμα και μέσα από τις τεχνικές συζητήσεις για τους φακούς μοιραζόμαστε “μικρές προσωπικές στιγμές”.
Αδιάφορες για πολλούς αλλά ακριβώς αυτές που μοιραζόμαστε και με τους φίλους μας που τους έχουμε δίπλα μας με σάρκα και οστά.
Η εμπειρία μου με το διαδίκτυο πάντα σκιαζόταν από σκηνή από την “Γαλαξιακή Αυτοκρατορία” του Ι. Ασίμωφ, όπου οι άνθρωποι δεν συναντιούνται ποτέ πραγματικά, παρά μόνο μέσα από μια οθόνη φυσικών διαστάσεων.
Τώρα πια ξέρω πως η στιγμή αυτή δεν θα έρθει, αλλά ακόμα και αν γίνουν τα πράγματα έτσι θα είναι απλά διαφορετικά, λιγότερο τρομακτικά και σίγουρα ακόμα ανθρώπινα!
* Flashaholic: Σύγχρονος όρος, παραφθορά του Alcoholic, που χρησιμοποιείται από τους φανατικούς χομπίστες των φακών για αυτοπροσδιορισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου